Het was alweer een aantal jaren geleden dat wij naar onze kinderen en kleinkinderen op bezoek waren geweest in Costa Rica, terwijl het met onze gezondheid wat minder wordt en de leeftijd meer werd (82 en 83 jaar). Toch hebben wij de stoute schoenen aangetrokken en zijn op 17 januari voor vijf weken vertrokken en dat doe je op onze leeftijd niet zomaar want na zo’n stuk vliegen kom je echt gebroken aan.
Gelukkig stond onze schoonzoon in San José bij het vliegveld ons op te wachten en na nog een dik uur reizen met de auto door de bergen konden we onze dochter Nancy en onze drie kleinkinderen in de armen sluiten. De oudste is inmiddels al 27 jaar, waar blijft de tijd en wat had Nancy weer haar best gedaan om ons verblijf bij haar zo aangenaam mogelijk te maken. Wij verblijven bij haar in wat vroeger de kindercrash was en waar wij een eigen wc en douche hebben indien er voldoende water is. Dit verblijf staat ongeveer acht á tien meter lager op de berg dan de woning van Nancy.
De bereikbaarheid daarvan was vroeger niet zo’n probleem maar wat had ze nu voor ons gedaan? Haar zoons hebben samen met hulp van de buren een prachtige trap van beton gemaakt met speciale treden voor bejaarden en een stevige leuning van staal. Halverwege deze trap hebben ze een tableau gemaakt waar twee zonnestoelen konden staan omdat je nergens op het talud met een stoel kon zitten. Elke morgen stond bij Nancy het ontbijt voor ons klaar en driemaal daags een heerlijke maaltijd. Rond elf uur werden we elke dag getrakteerd op een schaal heerlijk fruit. Ze verzorgde ook onze bezoekjes aan verschillende scholen door een taxi te regelen die dan ook bij de school bleef wachten tot ons bezoek was afgerond.
Wat is er toch veel veranderd in de afgelopen 25 jaar. Ja, want zolang drukt Nancy al haar stempel op het onderwijs op de scholen in haar omgeving. Op de school in Morado werd al langere tijd op een gebrekkige manier het eten voor de kinderen bereid. Mede door uw gift aan de Stichting is de complete keuken vernieuwd.
Wij zijn daar twee keer geweest. De eerste keer toen alles werd gesloopt tijdens de schoolvakantie en de tweede keer toen de nieuwe keuken was geplaatst. Nancy heeft ons daar rondgeleid en was heel gelukkig met het resultaat zo ook de medewerkers van de school.
Voorts zijn wij ook dikwijls gaan winkelen in het stadje Puriscal, de luxe hierbij was dat op de heenweg de streekbus precies bij het huis van Nancy stopt en ons tot de supermarkt in het stadje breng. Als wij alle boodschappen verzameld hadden werd het door het winkelpersoneel bij de ingang van de supermarkt neergezet. Aan de overkant was een taxistandplaats. De taxichauffeur zette onze boodschappen in de auto en zo werden wij weer thuisgebracht. Hoe mooi wil je het hebben!
De streekbussen zijn trouwens, ondanks dat het oude rammelkasten zijn, sinds kort voorzien van vier stoelen voor bejaarden en gehandicapten, dus konden wij altijd zitten. Kortom de vijf weken zijn omgevlogen en wij hebben met volle teugen genoten. Als ouders hebben we vooral genoten als we met z’n allen gingen uit eten want dat gebeurt niet zo vaak bij Nancy.
Met vriendelijke groet,
Marga en Cees Brantjes